Feedback versus verbindend communiceren

Frit model (feedback) en verbindend communiceren (ik boodschap Roosenberg)

Is feedback nu hetzelfde  als verbindend communiceren (ik boodschap van Roosenberg)? Zitten er verschillen op? En wat dan met de ik boodschap van Roosenberg. En de belangrijkste vraag waarom zou je feedback geven of je boodschap in een ik boodschap doorgeven.

Ik wil het gewoon even illustreren aan de hand van twee voorbeelden en de voorbeelden opzichzelf laten staan. Zo kan je zelf bekijken wanneer je wat doet.

Feedback en het frit model

Even illustreren aan de hand van een voorbeeld:

FRIT staat voor: feiten, reactie, impact, taak. Je schetst eerst de feiten. Dan laat je tijd voor de ander om daarop te reageren. Je geeft de impact van het gedrag van de ander weer. En tot slot ga je over op je verzoek.

Voorbeeld:

F: Ik zag je gisteren in de vergadering toekomen om 9.10u  terwijl we onze teammeeting stipt om 9.00 u willen starten.

R: Dit is de derde keer op drie weken tijd dat je later komt. Herken je dat?

I: Telkens als je te laat binnenkomt stoort dat de anderen die wel op tijd op de vergadering zijn. Zij doen er moeite voor om zich te organiseren dat ze er zijn. Daardoor  halen we het strakke schema niet en gaat het doel verloren om met respect voor ieders tijd een aantal topics af te handelen in één uur tijd.

T: Ik zou het appreciëren als je volgende keer op tijd komt.

Verbindend communiceren (ik boodschap van Roosenberg)

Nu een voorbeeldje van verbindend communiceren:

Daarnet als ik je vertelde over mijn werk, gaf je een hele hoop tips. Je pikte niet in op de ideeën die ik zelf gaf.

Ik kreeg daardoor het gevoel dat mijn ideeën niet belangrijk waren. En voelde me redelijk gefrustreerd daardoor.  Het kwam bij mij binnen alsof de manier waarop ik de dingen  aanpak totaal niks waard is.

Ik had behoefte aan erkenning voor mijn eigen denkbeelden ook.

Zou je dat volgende keer willen meenemen? Zou je mijn ideeën ook willen meenemen?

Wou jij zelf iets specifiek bereiken met je tips?

Dit is precies wat de ik boodschap van Roosenberg bedoelt. Door je kwetsbaar op te stellen en te onderzoeken wat de impact van een ander is op je eigen gevoel communiceer je “geweldloos”. Ik noem het liever verbindend. Omdat het de verbinding maakt tussen je gevoelen je behoeften.

Wanneer nu wat?

Beter dan de vraag wanneer nu wat, lijkt me: wat is er gemeenschappelijk en verschillend aan de twee methoden en hoe zou je ze zelf kunnen toepassen?

Gemeenschappelijk lijkt me in ieder geval het verwijzen naar concrete feiten. Liefst zo kleurrijk mogelijk daarmee bedoel ik levendig. Je kunt het opnieuw zien, voelen, ruiken, tellen..

De impact is verschillend; bij feedback gaat het meer over het algemeen belang, de impact die dat  heeft op anderen en mezelf. Terwijl bij de “ik boodschap” de impact meer gaat over wat doet dat met mij, mijn gevoel en welke behoefte heb ik daar dan bij. Met de bedoeling om echt te connecten.

Ook het verzoek is bij beiden aanwezig. De doelstelling lijkt me bij feedback  zakelijker.

Bij verbindend laat je meer je ziel zien. Je durft je kwetsbaar opstellen. Dat maakt het juist heel sterk. En heeft, lijkt mij, nog veel meer potentieel om echt in contact te komen met de ander.

Ik laat het verder aan de lezer over om zijn eigen oordeel te maken.  En in ieder geval dragen ze beiden bij tot een sterkere communicatie…

 

I